Julian Rosefeldt maakte deze 43 minuten durende filmische interpretatie van Joseph Haydens Schöpfung voor de Ruhrtriennale 2015. De film, die wordt begeleid door het geruis van de wind, atmosferische klanken en een pulserend gezoem, voert de toeschouwer naar een denkbeeldige toekomst. De aarde en datgene wat de mens heeft vernietigd, maar ook wat er nog resteert van de beschaving, wordt van ver boven geobserveerd. Tegelijkertijd creëert het oog van de drone, die alles ziet en vastlegt, een beklemmend gevoel van controle. Er komen onherbergzame locaties in beeld: een verlaten filmset in de woestijn van het Marokkaanse Atlasgebergte, evenals braakliggende industrieterreinen en -gebouwen in ooit bedrijvige mijnbouwgebieden. Hier bewegen figuren rond die zijn gekleed in witte beschermende pakken en gezichtsmaskers en eruitzien als mensen en wetenschappers. Ze stappen voort alsof ze slaapwandelen en een vreemde choreografie volgen. Nadat ze door droge oorden zijn gedwaald, komen ze samen in het midden van een amfitheater. Deze ruïne lijkt de iris en pupil van de planeet, die tegenover het observerende oog van de drone wordt geplaatst. Rosefeldt verdicht hier einde, begin en ontwikkeling, en werpt vragen op over utopie en dystopie.