Maria Bartuszová & Gabriel Kladek

Wie bepaalt hoe we iets zien, begrijpen en waarnemen? Dit waren vragen die fotograaf Gabriel Kladek bezighielden toen hij in 1976 en 1983 twee symposia organiseerde samen met beeldhouwster Maria Bartuszová. Dit deden zij op de basisschool voor slechtzienden en blinden in Levoča, dat toen nog deel uitmaakte van Tsjecho-Slowakije. Daar konden kinderen de werken van Bartuszová beleven door ze aan te raken, te omarmen en vast te houden.

 

Bartuszová was begin jaren zestig al begonnen met de ontwikkeling van een nieuw soort sculpturen. Ze maakte werken die heel gemakkelijk met de handen konden worden vastgepakt. Daarbij vond ze het heel belangrijk hoe de sculpturen aanvoelden – glad of ruw, hoekig of rond, met een duidelijk definieerbaar oppervlak of met gaten en inhammen. Geïnspireerd door vormen en processen uit de natuur, creëerde ze objecten die doen denken aan extreem grote druppels of korrels. Haar favoriete materialen waren brons, aluminium, schellak en vooral gips, waarvan het oppervlak bijzonder geschikt is om objecten creatief vorm te geven. De kunstenares hield zich bezig met de transformatie van vormen, met maakbaarheid, beweging en vervreemding. Ze nodigt de toeschouwers uit om hun eigen ideeën ter discussie te stellen en na te denken over dingen als: Wat is het verschil tussen binnen en buiten of vast en vloeibaar? Waar begint mijn lichaam en hoe stabiel zijn mijn grenzen?

 

De ontmoetingen van de kinderen met de werken van Maria Bartuszová zijn door Gabriel Kladek vastgelegd. Zijn foto's laten zien hoe de kinderen hun eigen esthetische ervaringen opdoen, hoe ze de sculpturen aftasten, onderzoeken, uit elkaar halen en weer in elkaar zetten en daarbij al doende zelf creatief worden.