AUDIO
MAGISCHE VROUWEN
Audio 12/14
12.
Paloma Proudfoot
0:00
AUDIO
Paloma Proudfoot
Paloma Proudfoot werkt met geglazuurde keramiek, die ze maakt met behulp van sjablonen – geïnspireerd door knippatronen uit de mode. Vaak combineert ze de gebakken elementen met metaal of stof. Zo creëert ze reliëfs die het midden houden tussen afbeelding en object.
In de keramische reliëfs die ze in de tentoonstelling MAGISCHE VROUWEN toont, houdt ze zich bezig met de geschiedenis van de pathologisering van de vrouw – in het bijzonder met de medische omgang met ‘hysterie’ in de 19de eeuw. Voor haar werken gebruikt ze historische scènes, maar verandert ze die ingrijpend.
In Unfinished Painting (II) beroert een vrouwenhand met een metalen staaf de wang van een jonge vrouw. De scène doet denken aan afbeeldingen van hypnosesessies in de Salpêtrière in Parijs, een beroemd ziekenhuis waar vrouwelijke patiënten in het openbaar werden gehypnotiseerd. De hand is hier niet die van een arts, maar die van een bondgenoot. Het gebaar komt sereen, haast zorgzaam over.
In Plume (II) zijn vingers te zien waaruit veren groeien. Ze zijn verbonden met een getekend zenuwstelsel. In het verleden werden zulke veren gebruikt om beven zichtbaar te maken – en om het effect van hypnose te demonstreren. Proudfoot transformeert dit onderzoeksinstrument in een surrealistisch en poëtisch beeld dat vertelt over controle en overgeleverd zijn.
In Skin Poem wordt een vrouw ontdaan van de huid van haar bovenlichaam – niet met geweld, maar behoedzaam, als een jas. Twee andere personen helpen haar daarbij. We zien het onderliggende weefsel. De scène oogt als een stilzwijgend ritueel op basis van vertrouwen en geborgenheid.
Proudfoot vervangt het medische theater door intieme alternatieve voorstellingen. Haar werken laten geen diagnose zien, maar zorgzaamheid. Geen demonstratie, maar empowerment. Ze herinneren ons eraan dat vrouwen vaak als objecten werden en nog steeds worden gezien – en hoe belangrijk het is om dit beeld te veranderen en nieuwe beelden te vinden.
In de keramische reliëfs die ze in de tentoonstelling MAGISCHE VROUWEN toont, houdt ze zich bezig met de geschiedenis van de pathologisering van de vrouw – in het bijzonder met de medische omgang met ‘hysterie’ in de 19de eeuw. Voor haar werken gebruikt ze historische scènes, maar verandert ze die ingrijpend.
In Unfinished Painting (II) beroert een vrouwenhand met een metalen staaf de wang van een jonge vrouw. De scène doet denken aan afbeeldingen van hypnosesessies in de Salpêtrière in Parijs, een beroemd ziekenhuis waar vrouwelijke patiënten in het openbaar werden gehypnotiseerd. De hand is hier niet die van een arts, maar die van een bondgenoot. Het gebaar komt sereen, haast zorgzaam over.
In Plume (II) zijn vingers te zien waaruit veren groeien. Ze zijn verbonden met een getekend zenuwstelsel. In het verleden werden zulke veren gebruikt om beven zichtbaar te maken – en om het effect van hypnose te demonstreren. Proudfoot transformeert dit onderzoeksinstrument in een surrealistisch en poëtisch beeld dat vertelt over controle en overgeleverd zijn.
In Skin Poem wordt een vrouw ontdaan van de huid van haar bovenlichaam – niet met geweld, maar behoedzaam, als een jas. Twee andere personen helpen haar daarbij. We zien het onderliggende weefsel. De scène oogt als een stilzwijgend ritueel op basis van vertrouwen en geborgenheid.
Proudfoot vervangt het medische theater door intieme alternatieve voorstellingen. Haar werken laten geen diagnose zien, maar zorgzaamheid. Geen demonstratie, maar empowerment. Ze herinneren ons eraan dat vrouwen vaak als objecten werden en nog steeds worden gezien – en hoe belangrijk het is om dit beeld te veranderen en nieuwe beelden te vinden.